تکواژ مقید «ب» در قرون متقدم هجری با انواع متوعی از افعال به کار می رفته است. علاوه بر این، در این دوران جایگاه «ب» در فعل ثابت نیست. همین مشخصه های صرفی باعث شده است این جزء را در این زمان واژه بست بدانیم. در گذر زمان تغییراتی را متحمل شده، به طوری که در فارسی امروز با تثبیت جایگاهش در مقاوم وند تصریفی در وجه امری و مجه التزامی کاربرد پیدا کرده است.
