این مطالعه به بررسی کارکرد پسوند تصریفی «ی» در فارسی نو اختصاص دارد. هدف مقاله شناخت مفاهیمی است که در فارسی متقدم با این تکواژ کدگذاری شده و تغییراتی که اکنون در آن صورت گرفته است؛ به علاوه علت تغییر و تشخیص عنصر یا عناصر زبانی جایگزین آن را نیز پیگیری می کند، نتیجۀ مطالعه حاکی از این است که تکواژ مورد بررسی در مواردی که بیانگر دو مقولۀ دستوری نمود تکرار شوند و وجه شامل وجوه التزامی، شرطی، تمنایی و خیالی بوده دستخوش تغییر گردیده است. نشانۀ جایگزین آن در مقولۀ نمود پیشوند «می» است که علاوه بر بیان نمود ناقص، نقش جدید نمود تکرار شونده را نیز یافته و به خاطر پذیرش نقش دستوری تازه، معین فعل «داشتن» هم برای تقویت نقش اولیه اش دستوری شده است. نشانۀ جایگزین آن در مقولۀ وجه نیز صورت انتزاعی وجه التزامی است بدین معنا که کارکرد یک وند صوری و آوایی به یک مقولۀ انتزاعی واگذار گردیده است. علت این تغییرات را نیز باید در فرایند دستوری شدگی جستجو کرد چون طی آن در صورت نمودی پیشوند «می» علاوه بر حفظ نقش پیشین خود، نقش جدید نیز پذیرفته و دستوری تر شده و در صورت وجه نمایی ، یک مقولۀ دستوری ، دستوری تر و انتزاعی تر گشته است.
