هدف این مقاله توصیف درزمانی چگونگی رمزگذاری مفهوم مالکیت و معنی های اصلی آن در فارسی نو است. در این زبان برای بیان مفهوم مالکیت از سه ساخت اصلی مالکیت اسمی، مالکیت محمولی و نیز مالکیت بیرونی استفاده می شود. با توجه به تحلیل داده های موجود مشخص گردید که در فارسی نو یا مملوک نشاندار می شود و یا مالک. نشانه گذاری مملوک در مالکیت اسمی با نشانه های مقید (کسرۀ اضافه یا ضمیر پی بستی) صورت می پذیرد. تنها در مالکیت بیرونی است که از نشانۀ آزاد (پیش اضافۀ «از») برای نشاندار کردن مملوک استفاده می شود. نشانه گذاری مالک در مالکیت اسمی و محمولی با استفاده از امکانات تحلیلی، یعنی حروف اضافه (پیش اضافه ها و پس اضافۀ «را») صورت می پذیرد. البته در طی زمان نوع پیش اضافه های مورد استفاده تغییر کرده و به جای پیش اضافه های بسیط در فارسی نو متقدم، در حال حاضر از پیش اضافه های غیربسیط (با کسرۀ اضافه) استفاده می شود. استفاده از پس اضافۀ «را» چه در مالکیت اسمی و چه محمولی منسوخ شده است. در عوض بسامد وقوع فعل ملکی «داشتن» افزایش یافته است. این فعل در فارسی نو متقدم بسیار کم کاربرد بوده است. ساخت مالکیت بیرونی، علی رغم سابقۀ بسیار طولانی در زبان فارسی، دامنۀ کاربردی بسیار محدودی دارد و نقش اصلی آن تأکید بر تأثیرپذیری مالک و مشارکت غیرمستقیم او در رویداد است.
