در هر زبانی برای ابراز ادب از امکانات تکریمی مختلفی استفاده می شود. امکانات تکریمی صورت هایی هستند که برای مشخص کردن جایگاه و شأن اجتماعی هم-صحبتان، مشارکت کنندگان، حضار یا اشخاص ثالث مورد استفاده قرار می گیرند. تکریمی ها می توانند صرفی، نحوی، واجی و یا حتی نوایی باشند. این اجزاء زبانی معنای گزاره ای رخداد را در بر ندارند و دارای ارزش صدق نیستند، بلکه به حوزۀ «معنای بیانی» تعلق دارند. شیباتنی (2006) ،عمدتاً براساس زبان ژاپنی، تکریمی ها را به چهار دسته متمایز تقسیم کرده است. اولین دسته از طبقه بندی وی «تکریمی های ارجاعی» هستند که موضوع اصلی این مقاله را نیز تشکیل می دهد. تکریمی های ارجاعی صورت هایی هستند که برای نشان دادن احترام به مصداق های اسمی به کار می روند. در این مقاله تکریمی های ارجاعی در فارسی نو یعنی فارسی دورۀ اسلامی مورد بررسی قرار می گیرد. شواهد این مقاله نشان می دهد که در تقسیم بندی شیباتنی بعضی از جنبه های تکریمی های ارجاعی لحاظ نشده است.
