هسته می تواند شکل وابسته ها را تعیین کند. به این امر حاکمیت می گویند. در بسیاری از زبان ها، هسته های فعلی و حروف اضافه ای بر اساس این حاکمیت می توانند با اعطای نشانه های حالت به وابسته های خود، شکل صرفی آن ها را تغییر دهند. وظیفۀ نشانه های حالت نشان دادن روابط دستوری میان هسته و وابسته ها و روشن نمودن نقش های معنایی است. گاهی حروف اضافه همۀ این نقش ها را به تنهایی به عهده می گیرند و از نشانه های حالت استفاده نمی گردد. با این حال، استفاده از نشانه های حالت در زبان هایی که تصریف غنی دارند، امری طبیعی به شمار می رود. زبان تالشی در زمرۀ چنین زبان هایی قرار می گیرد. این زبان از جملۀ زبان های ایرانی شمال غربی است که در قسمت هایی از استان گیلان و نیز جمهوری آذربایجان تکلم می گردد. در این تحقیق گونۀ تالشی ماسال مورد بررسی قرار می گیرد. ما در ابتدای این مقاله، دو سازوکار نشانه های حالت و حروف اضافه و نقش های آن ها را مورد توجه قرار می دهیم. سپس نشان خواهیم داد که در بعضی زبان ها همزمان از هر دو امکان برای باز نمودن روابط دستوری و نقش های معنایی استفاده می شود. در ادامه مقاله، نظام حالت گونۀ تالشی ماسال را به طور مختصر توصیف می کنیم و سپس با به دست دادن شواهد مختلف نشان می دهیم که در این زبان اکثر پس اضافه ها با توجه به حاکمیت خود بر اسم/گروه های اسمی، موجب اعطای نشانه های غیرفاعلی به اسم/گروه اسمیِ وابسته خود می شوند و از این رهگذر نقش های معنایی و روابط دستوری را مشخص می کنند.
