واژه بست ها اجزائی دستوری هستند که به لحاظ رفتار دستوری حد واسط کلمات آزاد و وندها (ی تصریفی) به شمار می روند. به-عبارتی، واژه بست ها از جهاتی به کلمات و از جهاتی دیگر به وندها شباهت دارند. واژه بست ها، به لحاظ واجی وابسته به کلمه مجاور هستند، و به لحاظ نحوی آزاد به حساب می آیند. علت آزاد فرض کردن واژه بست ها، اعمال قواعد نحوی بر آنها ، درست مانند کلمات تمام عیار است. دلیل رفتار بینابینی واژه بست ها ریشه در شیوۀ تکوین آن ها دارد، زیرا واژه بست ها از کلمات نقشی به وجود می آیند و سپس معمولاً تبدیل به وندهای تصریفی می شوند. با این حال، تبدیل واژه بست ها به وندهای اشتقاقی نیز در بعضی از زبان ها گزارش شده است. در این مقاله با توجه به تغییرات ضمیر پی بستی -ش نشان خواهیم داد که این واژه بست در بعضی از کاربردها با از دست دادن خصوصیات واژه بستی و نیز ارجاع پذیری خود تبدیل به وند اشتقاقی شده است. در کاربردهای اخیر، اضافه شدن –ش موجب مقوله گردانی پایه گردیده است. در واقع، در این موارد –ش از صیغگان دستوری اولیه خود خارج شده است. علاوه بر تبدیل –ش به وند اشتقاقی، شواهد ما مبین وجود موارد بینابینی است که حاصل فرایند حاشیه ای شدگی هستند.
