شناشیر به عنوان یکی از ویژگی های متمایز معماری سنتی ایران ، نقشی اساسی در پاسخ به نیازهای اقلیمی و فرهنگیی منیاط گرمسییری و نیمه گرمسیری ایفا می کند. این عنصر معماری علاوه بر بهبود شرایط تهویه طبیعی و کنترل تابش آفتاب، به عنوان نمادی از هوییت فرهنگیی منطقه نیز شناخته می شود. در کشورهای عربی مانند عربستان ، سوریه ، یمن و مصر، سازه های مشابهی با نام روشندان و مشربیه وجیود دارد که با نقوش هندسی تزئین شده اند. پژوهش حاضر با رویکرد تحلیلی- مقایسه ای انجام شده و تلاش دارد تا شناشیرهای بوشهر را با نمونه های مشابه در کشورهای عربی مانند روشندان های عربستان، مشربیه های مصر و حوزه خلیج فارس از منظر ویژگی های ساختاری، تزئیناتی ، شکلی و استقراری مقایسه کند. در گام نخست، الگوهای شکلی و ساختاری این سازه ها شناسایی شده و سپس بر اساس داده های جمع آوری شده از منابع کتابخانه ای و مقالات علمی معتبر، تحلیل تطبیقی صورت گرفته است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که شناشیرها به طورکلی علاوه بر ایفای نقش اقلیمی، در حفظ حریم خصوصی، ایجاد سایه و تقویت زیبایی بصری معماری منطقه مؤثر بوده انید. شناشییرهای بوشیهر بیه دلییل طراحی ساده تر و استفاده از چوب به عنوان مصالح اصلی، عملکردی تر بوده اند، درحالی که مشربیه های مصر و روشیندان هیای عربسیتان بیا تزئینات پیچیده تر، بیشتر بر جنبه های زیباشناختی و فرهنگی تأکید داشته اند. شناشیرهای بوشهر اغلب بیه صیورت نیمیه بیاز هسیتند ولیی روشندان ها و مشربیه ها اغلب بسته هستند. این مقایسه تطبیقی نشان می دهد که شناشیرها می توانند الگویی الهام بخش برای طراحی هیای پایدار در معماری معاصر باشند و درکاهش مصرف انرژی و تقویت هویت فرهنگی مناط گرمسیری نقش قابل توجهی ایفا کنند .
