نخستین جرقه های اندیشه توسعه پایدار در سال 1972 شکل گرفت. در این سال گروهی تحت عنوان باشگاه رم گزارشی به نام محدودیت های رشد اقتصادی ارائه داد که زنگ خطر تاثیرات نا مطلوب شیوه تولید ومصرف جهان سرمایه داری بروضعیت کره زمین را به صدا در آورد. در همین سال کنفرانس استکهلم تشکیل شد که اولین گام ها را برای یک توافق بین المللی در زمینه حفظ محیط زیست در کنار توسعه اقتصادی برداشت. گرد همایی سران کشورهای عضو سازمان ملل تحت عنوان نشت زمین در شهر ریودوژانیرو برزیل در سال 1992 به وجود آورنده دو سند بسیار مهم در زمینه توسعه پایدار بود. سند اول بیانیه ریو است که جهت گیری نیازهای مردم جهان برای توسعه در قرن بیست ویکم را در اصل 27 نشان می دهد. دومین دستاورد این گردهمایی دستور کار 21 بود که در بیش از 300 صفحه اهداف ، رویکردها وراهکارهای توسعه پایدار را شرح می دهد. دهخدا پایداری را به معنای بادوام ، ماندنی آورده است(دهخدا، 47) معماری پایدار به عنوان رویکرد ایجاد محیط پایدار بر معماری حساس به محیط است. تعابیر متفاوت از حساسیت محیطی وعدم وفاق بریک مفهوم واحد از پایداری در ادبیات معماری پایدار که خود ناشی از مواضع اخلاقی متفاوت وشرایط سیاسی ، اقتصادی وزیست محیطی مختلف می باشد، به برداشت های متنوعی از مفهوم معماری پایدار منجر شده است. به طوریکه امروزه اصطلاحات معماری پایدار برای طیف وسیع ومتنوعی از رویکرد های حساس به محیط به کار گرفته می شود. از معماری بومی سنتی که همواره به عنوان معماری با گرایش به سمت پایداری بومی شناختی واجتماعی دیده می شود، تا گرایش هایی که با ادعای پایدارتر کردن معماری موجود معتقد به حفظ یک سبک خاص ووارد نمودن جنبه ای ازحساسیت محیطی در ظاهر طرح یا کارکردهای محیطی آن هستند. ودر نهایت آن دسته معدود از معمارانی که معماری را سمت کنش مندی وپاسخگویی به شرایط محیط داخلی وخارجی سوق می دهند.
