مسائل انرژی و محیط زیست دو چالش مهم جامعه بشری در قرن 21 برای توسعه پایدار سیستم حملونقل به شمار میروند. استفاده از وسایل نقلیه الکتریکی و هیبریدی از جملهی راهکارهایی به شمار میروند که بیشتر در کانون توجه قرار دارند. خودروهای برقی خالص و هیبریدی در مقایسه با خودروهای متعارف همراهان بهتری برای محیط زیست هستند. این نوع خودروها نقش موثری در کاهش گازهای گلخانه ای، وابستگی به سوختهای فسیلی و کند کردن روند گرمای زمین دارند. مزایای ذکر شده برای خودروهای برقی منجر به گسترش و حضور بیشتر خودروهای برقی و هیبریدی در بازارهای جهانی شده است و آنها را به عنوان سیستم حملو نقل محتمل برای آینده معرفی میکند. اما عوامل زیادی از قبیل بهبود زیرساختهای شبکه شارژ خودروهای برقی، راحتی استفاده ودر دسترس بودن ایستگاههای شارژ به منظور کاهش محدوده اضطراب رانندگان و نیز زمان لازم برای شارژ باتری خودروها ، هزینه شارژ برای کاربران، هزینه ساخت ایستگاه های شارژ خودروهای برقی، نداشتن اثرات نامطلوب مانند تلفات و افت ولتاژ بر روی شبکه توزیع برق، به طور مستقیم در میزان نفوذ و به کارگیری خودروهای برقی تاثیرگذار خواهند بود. بنابراین مطالعه بر روی میزان تقاضای بار شارژ خودروها در شبکه توزیع و برنامهریزی بهینه در مورد مکان ایستگاههای شارژ خودروهای برقی به منظور بهبود دسترسی رانندگان، برای متصدیان شبکه توزیع و برنامه ریزان شهری اهمیت زیادی پیدا کرده است. در این پایان نامه در جهت پرداختن به دو دغدغه ذکر شده یعنی تخمین صحیح میزان تقاضای شارژ در نقاط مختلف شهر و همچنین مکانیابی بهینه ایستگاههای شارژ دو مدل طراحی شده است. در مدل اول با استفاده از دادههای آماری سازمان ترافیک شهرداری همدان و سه نمونه رایج از خودروهای برقی، از روش تحلیل ترافیکی مبدا-مقصد به همراه الگوریتم مونت کارلو، تقاضای انواع شارژ (شارژ شبانه، سطح 2 و سطح 3 ) در مناطق مختلف و ساعات شبانه روز تخمین زده شده است. در مرحله بعد با استفاده از نتایج مدل اول و با در نظر گرفتن هزینه های سرمایه گذاری، هزینه تلفات شبکه، هزینه تلفات انرژی خودروهای برقی، و هزینه برق رسانی به عنوان توابع هدف با استفاده از الگوریتم ژنتیک در قالب سه سناریوی مختلف )بهبود پارامترهای شبکه، مشتری مداری و کاهش مجموع هزینهها( به تعیین مکان، ظرفیت و نوع ایستگاه های شارژ در سطح شهر هم
