این پژوهش خوانشی انتقادی از ترجمۀ ِّ سه اثر از رولان بارت به فارسی توسط پیام یزدانجو است. این پژوهش، از انگارۀ «جوان سازی متن اصلی» که گوته – شاعر و نویسندۀ معروف آلمانی، مطرح کرده و آنتوان برمن – نظریه پرداز فرانسوی، آن را بسط داده، بهره گرفته است. با تکیه بر آثار برمن، ویژگی های این مفهوم، به دو دستۀ هم راستا و متضاد تقسیم شده است. مفاهیم انتزاعی همچون احیا، بازتاب و مشارکت، دوری و نزدیکی، جاودانگی، و مفاهیم دیگری از قبیل ترجمۀ ادبی، تحت-اللفظی و اخلاقی، نو واژه گرایی، باز ترجمه، به روز کردن و معاصر کردن اثر، ساده سازی و متراکم سازی اندک ترجمه، از جمله ویژگی های هم راستا با این انگاره هستند؛ و مهجور نویسی، اطناب متن، تمایل به فاخرسازی و محدود کردن ترجمه به زمان گذشته از ویژگی های مغایرند. به منظور ارزیابی خودِ چارچوب نظری و پیکرۀ پژوهش، با آوردن پانزده نمونه از هر کتاب، این ویژگی ها در ترجمه های یزدانجو بررسی و نتایج به صورت آماری و نظری ارائه شده است. در نهایت، نه تنها این ترجمه ها با هدف غایی ترجمه از نظر گوته مغایرت داشتند و جوان نشده اند، بلکه عیوب ساختاری و نگارشی دیگری نیز داشتند. همچنین، این نتیجه حاصل شد که علی رغم اینکه تحت اللفظی معنی کردن، از نظر گوته و برمن، موجبِ جوان شدن اثر می-شود ولی این ویژگی در زبان فارسی، موجب کاهش روان بودن متن می شود و به نظر می رسد با جوان سازی مغایرت دارد.
