در ساخت و سازهای بتن‌آرمه، یکی از چالش‌های عمده در طراحی و اجرای سازه‌های بتنی، نحوه اتصال میلگردها به یکدیگر است. استفاده از وصله‌های مکانیکی کوپلری و جوش سربه‌سر میلگرد (فورجینگ) به عنوان روش‌های جایگزین برای وصله‌های پوششی، به دلیل مزایای فنی و اقتصادی آنها در سال‌های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. از جمله دلایل لزوم استفاده از این وصله‌ها، می‌توان به کاهش خطر ایجاد نقاط ضعف در محل وصله‌های پوششی، تسهیل در فرآیند بتن‌ریزی و افزایش ظرفیت باربری اتصالات اشاره کرد. یافته‌ها نشان می‌دهند که استفاده از وصله مکانیکی و جوش سربه‌سر نه تنها عملکرد بهتری در برابر بارهای دینامیکی و استاتیکی ارائه می‌دهد، بلکه زمان و هزینه اجرای کمتری نیز نیاز دارد. هرکدام از این وصله‌ها ممکن است مزایا و معایبی نسبت به یکدیگر داشته باشند. لذا با توجه به کمبود مطالعات تجربی در زمینه مقایسه رفتار کوپلر استاندارد و جوش سربه‌سر، بررسی آزمایشگاهی در مورد این نوع از وصله‌ها و مقایسه رفتار آنها نسبت به یکدیگر ضرورت می‌یابد. در این مقاله به مقایسه‌ی دقیق خواص مکانیکی و رفتار هر دو نوع وصله، یعنی وصله کوپلر استاندارد و جوش فورجینگ پرداخته شد. میلگردهای مورد استفاده در این تحقیق از نوع میلگرد آج 400 (A3) است. از هرکدام از میلگردهای شماره 16، 18، 20 و 22 سه نمونه وصله کوپلر استاندارد و سه نمونه دیگر وصله جوش‌سربه‌سر ساخته شد. که با هدف شبیه‌سازی شرایط واقعی، نمونه‌ها داخل قالب‌هایی قرار گرفت سپس اطراف نمونه‌ها بتن‌ریزی انجام شد که در مجموع 24 نمونه محصور در بتن ساخته شد. پس از انجام آزمایش‌ها و محاسبه و مقایسه پارامترهای مختلف بین این دو نوع وصله، وصله‌های مکانیکی ازنظر بیشتر پارامترهای مورد مقایسه ازجمله کرنش‌تسلیم، سختی و بار بیشینه عملکرد بهتری نسبت به وصله جوش سربه‌سر داشت. درحالی‌که جوش‌های فورجینگ جذب انرژی بیشتری نسبت به وصله‌های کوپلری داشتند.
