نگارگری یکی از هنرهای دیرین ایرانی است که بیشترین پیوند را میان جهان معقول و عالم محسوس برقرار می -سازد. نسخ خطی ایران، مجموعه ای از زیباترین نمونه های هنر نگارگری را به نمایش می گذارد و همواره بعضی از تصاویر نمایانگر واقعیت های دوران خود هستند و از آن ها می توان به عنوان اسناد باستانشناسانه برای بازخوانی نقوش، استفاده کرد. دوره ایلخانان و تیموریان از برجسته ترین دوره های هنر و نقاشی به شمار می روند. آغاز هر دو دوره با جنگ و خون ریزی های فراوانی همراه بود؛ اما در انتهای حکومت هر دوره، هنر رونق چشمگیری نسبت به ابتدای آن داشت و این رونق چشمگیر، در سایه ی حمایت های حاکمان هنر دوست وهنرپرور بود. آثار باقی مانده از این دوران به خوبی شرایط سیاسی و اجتماعی و فرهنگی حاکم بر دوره را بیان می کنند. در این پژوهش به بررسی نقوش و نگاره های باقی مانده از دو دوره مذکور با نگاه باستان شناسانه پرداخته شده است. هدف از این جستار بررسی و بازترسیم اشیاء و داده هایی است که نمونه های عینی و واقعی آن ها تاکنون بدست نیامده است. پژوهش حاضر با طرح پرسش هایی همچون: بررسی سبک های نگارگری دوره ایلخانی و تیموری و مهم ترین ویژگی های باستان شناختی در دوره های فرهنگی موجود در نقاشی های ادوار مورد مطالعه، انجام شده است. نتایج حاصله بر مبنای مطالعات کتابخانه-ای و روش تحلیلی-توصیفی بدست آمده و شامل خصوصیات و عناصر تأثیرگذار بر نگارگری سبک های دوره های مذکور و همچنین بازخوانی نقوش و داده هایی نظیر تزئینات کاشی کاری و آجرکاری، فرم ظروف سفالی، انواع ادوات موسیقی، ابزار بنایی و آهنگری، انواع قندیل و شمعدان ها و... می شود.
