از گذشته های دور استفاده از نقوش مختلف برای تزیین آثار سفالی و فلزی مورد توجه سفالگران و فلزکاران بوده است. در سده های نخستین اسلامی ، به دلیل منع استفاده از ظروف سیمین، هنر سفالگری غنا و ارزشی بیش از پیش یافت و هنرمندان ذوق و هنر خود را صرف ساخت اشیای سفالی و تزیین آن کردند و از نقشمایه های ظروف فلزی دوره ساسانی با حفظ ارزشها، بر روی سفالینه های خود به کار بردند. با گذشت زمان و تضعیف قدرت خلفای عباسی در ایران ،پادشاهان محلی که علاقه مند به احیای سنت های ساسانی بودند هنرمندان سفالگر و فلزکار را مورد حمایت خود قرار دادند و هنر سفالگری و فلزکاری از سده های سوم هجری به بعد دوباره رونقی دوباره یافت .در این پژوهش که به روش توصیفی - تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است ، با مطالعه ی نقوش انسانی، جانوری، اساطیری و گیاهی بر روی سفالینه ها واشیا فلزی صدر اسلام در ایران و مقایسه آن ها با نمونه هایی از آثار دوران ساسانی، مشخص شد نقوشی که بر روی آثار سفالی و فلزی نقش بسته، معرف و بیانگر میراثی مادی و معنوی هستند که این هنرها در آن فضا و زیست بوم رشد یافته اند و سفالگران و فلزکاران صدر اسلام در زمینه تزیینات آثار سفالی و فلزی خود از نقوش انسانی، جانوری،اساطیری و گیاهی استفاده نموده اند و با الهام گرفتن از هنر دوره ساسانی ، شاهد حضور نقشمایه های ساسانی در هنر دوران صدر اسلام هستیم. از میان آثارهنری مورد مطالعه نقوش جانوری بیشترین سهم را در تزیین آثار سفالی و فلزی داشته اند و این نقوش تزیینی حاوی مفاهیم و مضامین مختلفی بوده اند
