هنر فلزکاری در ادوار مختلف گویای حالات و روحیات ملی بوده است. فلزکاری ایران نیز در سده های نخستین اسلامی میراث دار پیشینه ی باشکوه و غنای فرهنگی در دوران ساسانی، می باشد که از یک سو شامل برجسته ترین نمونه های موجود از اشیای درباری شده و از سوی دیگر مشتمل بر پیش پا افتاده ترین اشیا و ظروف خانگی تولید شده در کارگاه های روستایی است. نظر به ماندگاری محدودی از این مواد فرهنگی و نقشی که در روشنگری واقعیت های موجود در جوامع آن دوران دارد به عنوان اصلی مهم برای بررسی تحولات فرهنگی و هنری دوران انتقال از ساسانیان به سده های اولیه ی اسلامی مورد استفاده قرار می گیرد. در این پژوهش که به روش توصیفی-تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است؛ با مقایسه فلزکاری غنی دوران ساسانی و سده های نخستین اسلامی مشخص شد که در آثار فلزی اوایل اسلام ایران، شاهد حضور نقش مایه ها و ویژگی های پیش از اسلام با مضامین ساسانی در پیوند با ویژگی های شکل یافته مخصوص دوره اسلامی می باشیم. در حقیقت اگر چه هنر این دوران به سمت سادگی سوق پیدا کرد اما به طور کامل زوال نیافت و تنها اندک زمانی از اوج خود نسبت به دوره های قبل فاصله گرفت.که در بدبینانه ترین حالت متاثر از سخت گیری حکام شرع و در خوش بینانه ترین حالت حاکی از ارادت ایرانیان تازه اسلام پذیرفته به احکام دین بوده است.
