مصطفی ملکی

هدف از مطالعه حاضر تعیین ترکیب شیمیایی، ارزش انرژی زایی و همچنین تجزیه پذیری شکمبه ای پسماند پایه قارچ دکمه ای و بررسی اثرات استفاده از آن در جیره بره های پرواری بر قابلیت هضم جیره، عملکرد رشدی بره ها و برخی فراسنجه های خونی آنها بود. ارزش انرژی زایی پسماند قارچ درمقایسه با یونجه در آزمایش اول با استفاده از آزمون تولید گاز به دست آمد. تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین پسماند قارچ در آزمایش دوم با استفاده از کیسه های نایلونی تعیین شد. در آزمایش سوم و چهارم، اثرات استفاده از پسماند قارچ بر عملکرد رشدی بره های پرواری و گوارش پذیری جیره با استفاده از 24 راس بره نر مهربان با میانگینوزن زنده 9/3± 8/25 کیلوگرم و 3تا4 ماه سن در قالب یک طرح کاملا تصادفی در 4 تیمار به مدت به ترتیب 60 و 15 روز مورد بررسی قرار کرفت. جیره های آزمایشی متشکل بود ازیک جیره پایه برای بره های پرواری که با سطوح مختلف پسماند قارچ و تفاله چغندر قند مکمل شده بودند شامل: جیره شاهد (بدون ضایعات قارچ)؛ جیره حاوی 100 گرم پسماند قارچ؛ جیره حاوی 200 گرم پسماند قارچ؛ و جیره حاوی 200 گرم پسماند قارچ و 156گرم تفاله چغندر قند بود. به منظور اندازه گیری پارامترهای خونی در روزهای 30 و 60 خون گیری از همه بره ها صورت پذیرفت. جهت بررسی فراسنجه های تخمیری در روز آخر آزمایش اول از 24 راس از بره ها مایع شکمبه استحصال شد. نتایج مربوط به ترکیب شیمیایی پسماند پایه قارچ حاکی از محتوی نسبتا بالای پروتئین خام (5/24 درصد) و NDF نسبتا پایین (9/34 درصد) بود. محتوی انرژی قابل متابولیسم آن 7/7 مگا ژول بود که 20 درصد کمتر از یونجه بود. در آزمایش دوم مشخص شد که پسماند قارچ دارای پروتئین با تجزیه پذیری شکمبه ای بالا می باشد، به طوری که بخش با تجزیه پذیری شکمبه ای (RDP) معادل 6/70درصد و تجزیه پذیری مؤثر شکمبه ای پروتئین آن در نرخ عبور 5 درصد 5/81 درصد بود. استفاده از پسماند قارچ در سطوح 10% و 20% ویا 20% به علاوه تفاله چغندر تأثیر معنی داری بر عملکرد رشدی بره های پرورای نداشت (05/0