رشدتوسعه دگرگونی درابعاداجتماعی اقتصادیو کالبدی شهرهای ایران منجر به عدم تطبیق بافت های مسکونی با الگوهای جدید شهرنشینی ودرنتیجه افت و نزول کیفیت زندگی دراین مراکز شد حال آنکه بافت های مسکونی به عنوان مکانی هدفمند برای زندگی باید پاسخگوی تمامی نیازهای انسانی باشد لذانیاز به بررسی کیفیت زندگی دربافت های مسکونی به منظور شناسایی مولفه های پایداری و تلاش درجهت ارتقای کیفی آنها کاملا مشهود است براین اساس هدف ازپژوهش فوق مطالعه مدلهای مختلف سنجش کیفیت زندگی و شناسایی مولفه های ارتقا دهنده آن بهمنظور طراحی بافت های مسکونی پایدار است دراین پژوهش پس ازمرورمفاهیم و نظریات مرتبط با متغیرهای تحقیق درچارچوب شاخصهای کیفیت زندگی مبنایی کلی ازاصول طراحی پایداردربافت های مسکونی ارایه گردیده و درانتهاپیشنهاداتی بیان میشود
