بی توجهی طراحان و معماران به مجموعههای مسکونی در جریان رشد شتابان شهرنشینی، این مجموعهها را با مشکلات متعددی ازجمله، عدم رعایت معیارهای مربوط به کیفیت محیط سکونت روبرو کرده که باعث افت کیفیت زندگی در این مراکز شده است. پیامد این بیتوجهی، شکلگیری بناهای سرد و بیروحی است که فاقد شرایط لازم برای ایجاد ارتباطی پایدار با ساکنان خود میباشند. بر این اساس، هدف از پژوهش فوق، شناسایی مولفههای موثر بر میزان رضایت ساکنین در مورد کیفیت محیطهای سکونتی و تلاش برای ارتقاء شاخصههای کیفی مجموعهها بوده که در دو مقیاس معماری و شهری حائز اهمیت میباشند. در این پژوهش، پس از مرور مفاهیم و نظریات مرتبط با متغیرهای تحقیق(شامل: رضایتمندی سکونتی، کیفیت محیط و پایداری) برمبنایی کلی از عوامل موثر در ارتقا کیفیت محیط و پایداری اجتماعی در مجموعه های مسکونی دست یافته و نتایج حاصل از این مطالعات به صورت مدلی جامع که ساخته شده از کیفیت محیط در واحدهای همسایگی و کیفیت محیط در واحدهای سکونتی است، نمایش داده شده است. درنهایت نیز دستورالعمل پیشنهادی 15 گانه، به عنوان راهکارهای عملی در طراحی مجموعههای مسکونی ارائه شده است.
