یکی از مشکلات در رابطه با چگونگی ارتباط بنا با زمینه، پیدایش بناهایی است که تناسبی با بستر و محیط خود نداشته و علاوه بر ایجاد اغتشاش در منظر شهری،موجب بروز ناهمگونی محیطی شده و می توانند بدلیل عدم برقراری ارتباط با محیط پیرامون، حس بیگانگی را نیز برای افراد ایجاد کنند. معماری که با زمینه بویژه زمینه کالبدی خود ارتباط درهم تنیده ای دارد، هم از نظر هماهنگی بنا با پیرامون خود و هم از نظر ارتباط انسان ها با مکان م یتواند عامل موثری باشد. در این راستا پژوهش حاضر به بررسی مفهوم زمینه گرایی پرداخته و هدف آن دستیابی به آن دسته از عوامل معماری است که در ارتباط متقابل بین بنا و زمینه نقش دارند، و همچنین بررسی اولویت و میزان تاثیر هرکدام از آن ها در میزان موفقیت زمینه گرایی یک بنا می باشد. برای رسیدن به این منظور ابتدا متغیرهای کلیدی مشخص شد و سپس در چارچوب یک الگوی مفهومی ارائه گردید. سپس عوامل بدست آمده شامل: 1 بعد شهری، 2 بعد منظر، 3 معماری توده بنا، 4 معماری عناصر بنا، 5 پوسته بیرونی و 6 جزئیات معماری، در قالب پرسشنامه هایی به 44 نفر از اعضای جامعه متخصصین معماری ارائه گردید تا در مورد اولویت و میزان تاثیر آن ها اظهار نظر کنند. پس از - تحلیل داده ها مشخص گردید که بطور کلی عوامل مربوط به بعد شهری و بعد منظر که دارای حوزه نفوذ بیشتری هستند، به ترتیب بیشترین اهمیت را در برقراری ارتباط بین بنا و زمینه دارند و سپس عواملی که دارای ویژگی و ماهیت بصری هستند، دارای اهمیت می باشند
