بی توجهی طراحان و معماران به مجموعه های مسکونی در جریان رشد شتابان شهرنشینی این مجموعه ها را با مشکلات و مسائل متعددی روبرو کرده است آنچه در برنامه ریزی و طراحی این مجموعه ها کمتر مورد توجه قرار گرفته رعایت اصول و معیارهای مربوط به کیفیت محیط سکونت ساکنان می باشد پیامد نامطلوب این بی توجهی شکل گیری توده حجیم بناهای سرد و بی روحی است که فاقد شرایط لازم برای ایجاد ارتباطی پایدار با ساکنان خود بوده و ناگزیر زمینه ساز بیگانگی افراد با محیط زندگی ساکنین در مورد وضعیت واقعی کیفیت در محیطهای سکونتی و تلاش برای ارتقا شاخصه های کیفی محیط به منظور دستیابی به فضاهایی پویا و زنده می باشد در این پژوهش پس از مرور مفاهیم و نظریات مرتبط با متغیرهای تحقیق به مبنایی کلی از عوامل موثر در ارتقاء کیفیت محیط و پایداری اجتماعی در مجموعه های مسکونی دست یافته و نتایج حاصل از مطالعات فوق در قالب ارائه راهکارهایی عملی در طراحی مورد استفاده قرار می گیرد.
