در این مطالعه ظرفیت بافری پی اچ خاک های دارای بافت و میزان کربنات کلسیم متفاوت، قابلیت کاربرد مدل برای پیش بینی ظرفیت بافری پی اچ و اثر خاکستر گیاهان زراعی و کانی های رسی بر ظرفیت بافری پی اچ خاک های آهکی بررسی گردید. ظرفیت بافری پی اچ با اضافه کردن مقدار افزایشی هیدروکلریک اسید به محلول خاک و کلسیم کلرید 0/01 مولار در زمان تعادل 24 ساعت بدست آمد. دامنه ظرفیت بافری پی اچ خاک ها 8 /114تا 8/ 964با میانگین 4/ 416میلی مول هیدروژن در کیلوگرم خاک در پی اچ بود. ظرفیت بافری پی اچ خاک ها با میزان کربنات کلسیم معادل، شن، پی اچ، سیلت و رس همبستگی معنی داری داشت. نتایج نشان دادند که مکانسیم اصلی بافری در این خاک های آهکی، انحلال کربنات کلسیم بود. خاک هایی با میزان کربنات کلسیم و رس پایین، دارای کم ترین ظرفیت بافری پی اچ (کمتر از 300 میلی مول هیدروژن در کیلوگرم خاک در پی اچ) بودند، اما خاک هایی با میزان کربنات کلسیم و رس بالا، بیشترین ظرفیت بافری پی اچ (بیشتر از 300 میلی مول هیدروژن در کیلوگرم خاک در پی اچ) را داشتند. در خاک های شنی شدت کاهش پی اچ سریع و احتمال کاهش باروری خاک بیشتر است. انحلال کربنات کلسیم به عنوان ماده معدنی بافر کننده برای پیش بینی نمودار های تیتراسیون پی اچ با استفاده از یک مدل تعادل شیمیایی مورد استفاده قرار گرفت. مدل به صورت مناسبی منحنی های تیتراسیون پی اچ را پیش بینی کرد، از این رو بافری شدن اسید ورودی در خاک های آهکی ظاهراً تحت تأثیر حلالیت کربنات کلسیم است، اما بین مقادیر شبیه سازی شده و اندازه گیری شده در پی اچ بالا ناهم خوانی مشاهده شد. خاکستر و کانی هر کدام به تنهایی تأثیری بر ظرفیت بافری پی اچ خاک نداشتند. اما در تیمار هایی که خاکستر و کانی هر دو به خاک اضافه شدند، ظرفیت تبادل کاتیونی و ظرفیت بافری پی اچ خاک افزایش پیدا کرد.
