تأثیر پی اچ خاک بر رفتار جذب و واجذب مس (Cu)، روی (Zn)، کادمیوم (Cd)، نیکل (Ni) و آهن (Fe) در چهار خاک آهکی (با خصوصیات فیزیکی و شیمیایی مختلف) و خاک های اصلاح شده با جاذب های مختلف (بنتونیت، کلسیت، کائولینیت و زئولیت) با استفاده از آزمایشات بسته بررسی شد. با افزایش پی اچ، جذب عناصر در خاک های اصلاح نشده و اصلاح شده افزایش یافت. جذب عناصر در خاک های اصلاح شده نسبت به خاک های اصلاح نشده افزایش یافت، در حالی که حداکثر جذب آن در خاک اصلاح شده با کلسیت صورت گرفت. در حالی که واجذب همه عناصر در خاک اصلاح شده با زئولیت بیشترین مقدار بود. در بین عناصر مختلف، جذب آهن بسیار بیشتر از عناصر دیگر در هر پی اچ بود. به طوری که بر اساس میانگین جذب در پی اچ های مختلف، توالی جذب عناصر به صورت: آهن > مس > روی > نیکل > کادمیوم بود. لگاریتم ضریب توزیع مس، روی، کادمیوم و نیکل رابطه خطی مثبت با پی اچ داشت اما در مورد آهن این رابطه به صورت چند مجهولی بود. درصد واجذب کادمیوم بیشتر از سایر عناصر بود (به جز آهن در خاک 2) اما در همه موارد به طور چشمگیری وابسته به پی اچ بود و با افزایش پی اچ، کاهش یافت. در همه عناصر و در تمام محدوده پی اچ، هیسترسیس مشاهده شد. شاخص هیسترسیس بیشتر (که نشان دهنده درجه غیر برگشت پذیری جذب عناصر می باشد) در پی اچ های بالا مشاهده شد که نشان دهنده رها سازی کمتر عناصر جذب شده از خاک ها می باشد. نتایج شاخص اشباع در پی اچ های مختلف نشان داد که محلول ها غالباً در پی اچ های پایین نسبت به کانی های مس، روی، کادمیوم و نیکل زیر اشباع بودند، در حالی که محلول های آهن نسبت به اکثر کانی ها فوق اشباع بودند. این نتایج بیانگر این است که مس، روی، کادمیوم و نیکل عمدتاً توسط جذب در تمام دامنه پی اچ نگهداری می شوند، در حالی که آهن به ترتیب توسط جذب و رسوب در پی اچ های پایین و بالا نگهداری می شود. نتایج نشان دادند که جذب عناصر تحت تأثیر مواد آلی و کربنات کلسیم بود. خاک های با کربنات کلسیم و مواد آلی بیشتر، ظرفیت جذب بالایی برای عناصر داشتند.
