شاهنامه شعر حماسی سترگی است که اساس آن بازگفتِ تاریخ ایران در دوران اساطیری، حماسی و تاریخی است. بی-تردید، این حماسه قلب تپندۀ ادبیات و فرهنگ ایرانی است. حکیم ابوالقاسم فردوسی (329-416)، سرایندۀ این اثر کوه-پیکر، بالغ بر سی سال بر سر این کار عظیم وقت گذاشت و نهایتاً در سال 400 هجری آن را به اتمام رساند. «شاهنامه بلندترین شعر حماسی در جهان است که به اهتمام یک تن سروده شده است» (دباشی، ص. ده). شاهنامه در طول تاریخ درازآهنگ اش نسل های مختلف خوانندگان را به خود مشغول کرده و تأثیر ژرفی بر فرهنگ، جامعه، و سیاست ایرانی داشته و به نوعی آن را شکل داده است. متجاوز از یک هزاره، ایرانیان و فارسی زبانان در سراسر این جهان پهناور شاهنامه را خوانده اند، اشعار آن را حفظ کرده اند، آن را تجزیه و تحلیل کرده اند، داستان های آن را اجرا کرده اند، از آن اقتباس کرده اند و در گذر دراز قرون و اعصار گذشته آن را دوست داشته اند و هم اکنون نیز دارند. کتاب ارزشمند شاهنامه حماسۀ ایرانی به منزلۀ ادبیات جهان (2019) اثر حمید دباشی به بررسی این حماسۀ ایرانی به منزلۀ ادبیات جهان می پردازد.
