منازعات مذهبی امری است مورد اهتمام که همه صاحبان اندیشه و حکمت را در پی حل و فصل مسالمت انگیز آن بر می انگیزد. در این راستا انسان های بزرگ با رفتار عدالت گونه، و رها از هرگونه افراط و تفریط که ناشی از اندیشه های خدامحورانۀ آنهاست، به واسطه رعایت حقوق دیگران و برخورد منصفانه، جامعۀ انسانی را در مسیر ترقّی و تکامل مادّی و معنوی، پیش خواهند برد. پژوهش حاضر با بهره گیری از کتب معتبر تاریخی و با روش توصیفی و تحلیلی سامان یافته به این سؤال پاسخ داده است که امام رضا(عَلَیهِ السَّلام) از چه روشی برای حل منازعات مذهبی استفاده می نموده است. از نتایج پژوهش حاضر چنین است که حضرت برای حل منازعات مذهبی و فرقه ای، رویکرد تکثّرگرایی (پلورالیسمی) نداشته اند که باعث شود جامعۀ انسانی در سردرگمی فکری و اعتقادی رها شود بلکه ایشان در عین اثبات حقانیت اعتقادات صحیح و نیز تبیین و تشریح اشکالات وارده بر غیر آن، با تأکید بر اصل مخاطب شناسی و موضوع شناسی و با رعایت عدالت، انصاف و احترام همگان و بدون ایجاد اختلاف، با آگاهی کامل از تمام جوانب امور و مباحث، در گفتگوهایی هدفمند و هدایت کننده در قالب مناظرات، بحث های علمی و منازعات مذهبی را پاسخ داده و مورد حل و فصل قرار می داده است.
