پیدایش گروه های سلفی تکفیری را می توان مهم ترین بحران امنیتی درمنطقه اسکاندیناوی و نوردیک تلقی کرد زیرا نحوه برخورد با این گروه ها با توجه به منافع در هم پیچیده بازیگران منطقه ای و جهانی به مشکلی جدی تبدیل شده است و به دلیل رشد سریع گروه های تکفیری در سال های گذشته در منطقه و حضور بیش از پیش این گروه ها در اروپای شمالی نشان دهنده فصل جدیدی از مسائل امنیتی و فرهنگی است و به همین دلیل پرداختن به این موضوع اهمیت و ضرورت دارد. چنین رویه های اجتماعی شده در جهت طرد و حذف اجتماعی مسلمانان بدنه گروه های افراط گرا را تقویت کرده است. به عبارتی به تعبیر نویسنده جامعه در یک معمای افراطی گری قرار گرفته است، به نحوی که افراطی شدن نگاه گروه های اسلامی، سبب ایجاد رویکردهای حذف و طرد اجتماعی توسط جامعه و نیروهای فعال اجتماعی شده است، همین خود سبب هویت خواهی گروه های افراط گرا و ارتکاب اقدامات با استانه بالای تولید خشونت برای ایجاد بازدارندگی در سیاست های جامعه-سیاست- احزاب شده و در نتیجه معمایی را به وجود اورده که می توان ان را معمای افراطی گری نامید.
