توجه به "هویت ملی ایرانیان" پدیده ی مدرنی است که به مثابه ماحصل خودآگاهی ملی نسبت به انباشت تاریخی تجربه های فرهنگی، سیاسی و اقتصادی سرزمینی به نام ایران، به تدریج و بعد از ارتباط ایران با غرب مورد مطالعه قرار گرفته است. پژوهش حاضر با روش توصیفی - تحلیلی و با رویکردی تاریخی و بهره گیری از ابزار کتابخانه ای و اینترنتی به بررسی مسائل هویتی در ایران قبل از 1320 می پردازد. فرضیه ی پژوهش عبارت است از اینکه علی رغم کهن بودن تمدن ایران و حس وطندوستی که در مقیاس های مختلف در طول تاریخ در برخی از ایرانیان وجود داشته است، اما تاریخ توجه به هویت ملی در ایران به دوران مشروطه برمی گردد؛ لذا آنچه پیش از این تاریخ در ایران وجود داشته، هویت اجتماعی- فرهنگی بوده است. بررسی تطور تاریخی هویت ملی در ایران از زمان مشروطه نشاندهنده ی مطرح شدن الگوهای هویتی غربگرایانه و باستانگرایانه در دورهای قبل از 1320 می باشد.
