گواهنمایی، مقولهای دستوری است که وظیفۀ آگاهی از منبع اطلاعات را برای پشتیبانی از گزاره بر عهده دارد و شامل دو حوزه منبع اطلاعات و تأثیر بر مخاطب است. عناصر دستوری در بیان گواهنمایی در هر زبان بر اساس امکانات زبانی موجود، متفاوت است. در مواردی که امکان بیان گواهنمایی در دستور وجود نداشته باشد، عناصر واژگانی در بررسی آن، تحلیل می- به هدف درک « قاصعه » شود. در این جستار، مسائل خاص مربوط به این پدیده زبانی در خطبۀ چگونگی تأثیرگذاری سخنان امام علی(ع) بر اساس ذکر شواهد و منبع اطلاع بررسی شده و به روش توصیفی- تحلیلی نشان داده میشود که نشانگرهای دستوری و غیردستوری چگونه مستعد انتقال گواهنمایی در سخن امام علی (ع) هستند. درنهایت این نتیجه حاصل میشود که عناصر واژگانی و راهبردهای گواهنمایی با استناد به آیات قرآن و استدلال منطقی بیشترین میزان شهودیت و گواهنمایی را بیان میکنند.
