امام علی )ع( در خطبهی یکصد و یازدهم نهجالبلاغه، بسیاری از صنایع ادبی و تمهیدات زبانی را هنرمندانه به خدمت گرفته است. یکی از شیوههای سبکساز ایشان، استفادهی گسترده از ساختهای همپایه است. امام)ع( روشهای مختلفی، از جمله تقویت موسیقی و آهنگ کلام و تأکید بر سخنان، با هدف انتقال پیامهای خود، از این ساختها استفاده نموده است. ساختهای همپایه در این خطبه، دو سازهای، سه سازهای و زنجیرهای است. این ساختهای همپایه شامل: جملههای اسمیه، جمله های فعلیه و اجزای جمله است که از لحاظ معنایی دارای روابط مختلفی مانند تضاد، ترادف، بیان علّت، تناوب و توالی است. در این پژوهش تلاش شده است به روش تحلیلی-توصیفی، انواع ساختهای همپایه در ابعاد گوناگون نحوی و ارتباط آن با حوزههای بلاغی، موسیقایی و محتوایی مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد.
