صحیفه سجادیه بعد از نهج البلاغه و قرآن کریم از گرانبهاترین و ارزشمندترین میراث فرهنگی اسلام و یکی از منابع معتبر و مستند دینی است که با محتوای غنی و تصاویر زیبا و نغمه ی دلنشین همواره مورد توجه بسیاری از بزرگان دانش قرار گرفته است. تصاویر ادبی بکار رفته در آن از خیال و ابتکاری بی نظیر برخوردار است. دقت در انتخاب الفاظ و تعابیر، تازگی و طراوتی خاص به توصیفات آن حضرت بخشیده است و آن را از حالت رکود و ایستایی خارج نموده است. امام سجاد(ع) به شکل هنرمندانه از خیال استمداد گرفته و اندیشه ها و مفاهیم والا را در قالب الفاظ اندک و به صورت مؤثر و گیرا به مخاطب القا می کند. از مهمترین خصوصیات صور خیال بکار رفته، حیات و حرکت، استفاده از طبیعت زنده و پویایی است. حضرت با کلامی زیبا، در عین حال ساده و شیوا هر خواننده صاحب ذوقی را به وجد می آورد و هیچ گونه تکلفی در تصاویر احساس نمی شود بلکه تجربه ادبی و علمی امام سجاد(ع) به زیبایی هرچه تمام تر بیان داشته می شود. نکته مهم در تصاویر ادبی صحیفه سجادیه آن است که تصویر گری امام سجاد (ع) در خدمت انتقال پیام های انسانی و تربیت دینی مخاطب به کار گرفته شده است. پژوهش حاضر می کوشد صور خیال اعم از تشبیه، مجاز، استعاره و کنایه را در صحیفه سجادیه بررسی و تحلیل کند.
