از جمله علومی که در حوزه معارف اسلامی مورد توجه عالمان مسلمان بخصوص عارفان قرار گرفته علم الحروف است. ارتباط بین حروف وحقایق هستی همواره در بیان و بنان عارفان جلوه نموده و اینان در تفسیر ادم و عالم از ان استفاده نموده اند .اثر حاضر بر انست تا به این سوال پاسخ دهد که عارفان مسلمان در نسبت رابطه معانی ذوقی با حروف بر چه ادله ای تکیه نموده اند ؟ و آیا میتوان در سیره علمی وعملی حضرات معصومین (ع) و پیروان انها از عارفان شیعی شواهد متقنی مبنی بر استفاده از علم الحروف در تفسیر وتبیین اموزه های وحیانی یافت؟ یافته های تحقیق بیانگر انست که عارفان در اثبات نسبت معانی ذوقی با حرف به ادله ای ازجمله برهان امتزاج ظاهر و باطن استناد کرده اند علاوه بر اینکه سیره امامان معصوم (ع) بر توجه دادن به علم الحروف و اسرار ان بخصوص در ساحت حروف مقطعه دلالت دارد.
