مفهوم آزادی و نمود آن در فرزندپروری از جمله مسائل مهم در زمینهی تربیت است و خواهناخواه والدین با مقولهی آزادی در ساحت تربیت فرزندان خود سروکار خواهند داشت. در عصر حاضر نسبت به اعطای آزادی به فرزند و این که تا چه حدی میتوان او را در فعالیتها و تصمیمگیریهایش آزاد گذاشت، اختلاف وجود دارد. سه سبک را میتوان در این حیطه، شناسایی کرد که عبارتند از سبک آسانگرایانه، مقتدرانه و مستبدانه. مقالهی حاضر بر آن است تا علاوه بر معرفی این سبک، در پرتو معارف اهلبیت (ع) علاوه بر حل تناقض دادههای تجربی سبکهای فرزندپروری در مقوله ی آزادی، قلمرو آزادی را بر اساس سن و مرحله رشد کودک معین نماید. روش این پژوهش بررسی اسنادی و به شیوه کتابخانه ای بوده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که هر یک از سبکهای نامبرده شده، شیوهی خود را در دادن آزادی به شکلی ثابت به کار میبرد و هر کدام برای اثبات خود، دادههای تجربی متناقضی با دیگری ارائه میدهد. در حالیکه سبک فرزندپروری که از روایات اهل بیت و سیرهی پیامبر اسلام استنباط شده، یک سبک چرخشی با توجه به سن و وضعیت کودک است. با این توضیح که تا هفت سالگی سبک فرزندپروری آسانگیر و از هفت سالگی سبک فرزند پروری مستبدانه و در هفت سال سوم و شروع بلوغ، با افزایش آزادی، سبک فرزندپروری مقتدرانه، تحقق میابد. این مدل چرخشی و منعطفانه با میزان آزادی، مدلی مختص به خود را می سازد.
