چکیده : در منظومه فکری عارفان مسلمان و ساحت عرفان عملی حزن از جمله منازلی است که سالک قلب خویش را متصف بدین وصف می نماید واز آن جایی که مقصد عارف وصول به مقام توحید است و مجرای جریان یافتن توحید، قلب امام معصوم علیه السلام است لذا سالک می کوشد با تبعیت تام از امام معصوم علیه السلام، ظرف فیوضات الهی قرار گیرد. نکته مهم این که در ظلمت کده عالم طبیعت، ظالمان به نفس، چون دعوت توحیدی اولیا را مخالف هوای خود دیدند از هیچ ستمی در حق اولیاء کوتاهی نکردند. یکی مراتب بالای حزن، حزن صادقانه بر مصایب اولیاء است. این تحقیق با روش توصیفی وتحلیلی و با بهره مندی از منابع کتابخانه ای در صدد برآمد تا اثر این همدلی با امام معصوم علیه السلام در مصایب را واکاوی نماید بخصوص اینکه حزن بر مصایب اولیاء بخصوص مصائب ابی عبدالله که خصوصیت دارد در این باب از ممیزات عرفان شیعی است، عدم توجه به این مهم سالک را از بسیاری از مواهب محروم می کند و سیر را متعسر می گرداند. یافته های تحقیق حکایت از آن دارد که حزن بر مصایب امام معصوم بویژه سید الشهدا علیه السلام یکی از بهترین طرق وصول به مقام توحید و فنا است.
