یکی از آموزه های دین مبین اسلام ، مسأله« شفاعت » بوده که از منظرعالمان مسلمان با گرایش های متفاوت ، مورد بررسی وتحلیل قرار گرفته است . از جمله ی این عالمان ، عارفان مسلمان هستند که در دو ساحت نظر وعمل به تفسیر توحیدی عالم ، آدم و معارف وحیانی پرداخته ودر مواجهه با آموزه های اسلام، تلاش نموده اند مفاهیم نهفته ولایه های باطنی این آموزه ها رامورد کنکاش قرار دهند.بسیار ضرورت دارد در نسبت عرفان ودین به تحلیل وتفسیر عارفان مسلمان از مفاهیم دینی پرداخته شود . در این پژوهش سعی شده است با رویکرد توصیفی –تحلیلی ومطالعه ی کتابخانه ای به این سؤال پاسخ داده شود که تفسیر عارفان از مسأله ی شفاعت چیست ؟ و صحیفه سجادیه بعنوان یکی از منابع معارف عرفان شیعی ، چگونه به این مسأله پرداخته است ؟ با بررسی های انجام شده ، مشخص شد تا کنون پژوهش مستقلی در این باره با رویکرد عرفانی وبا محوریت صحیفه سجادیه صورت نگرفته است . نویسنده در مسیر تحقیق خود به این نتایج رسیده است که تفسیر عارفان شیعی از شفاعت بر اساس ظهور باطنی« محبت» و تجلی فقر ذاتی وسبقت رحمت حق بر غضب او وجلوه نمودن اسم « الشفیع » الهی در دار آخرت، مبتنی است .
