چکیده: این پژوهش درصدد آن بوده است که قواعد کلی سیر و سلوک شرعی را با رویکرد صحیفه سجادیه، تبیین نماید. در همین راستا از قواعد فراوان موجود در صحیفه، به چهار قاعده ی ذیل که پایه و زیر بنای سلوک است اکتفا شده است. 1.لَا طَریقَ اِلَی القُرب اِلَّا بِشَرعِ الشَّریِف فِی کُلِّ کُلّی و جُزئِی.2. اِنَّاَللهَ وَلِیُّ الاِنسَان مِن کُلِّ جَهَه لَا وَلِیُّ غَیِرُه.3. اَلاِلتِفَاتُ اِلَی عَظَمَهِ اَلحَق وَ حِقَارَهِ النَّفس.4. اَلتَّوَجُه اِلَی فَضلِ اللهِ وَ رَحمَتُهُ، اَبلِغ مِنَ التَّوَجُه اِلَی اَلعَمَلِ الصَّالِح. از بررسی قواعد چهارگانه فوق این نتایج حاصل شده است که سالک همواره باید با تأسی به امام معصوم علیه السلام، در مسیر مستقیم شرع، سیر و سلوک خود را آغاز و از آن طریق به ولایت خدا دست یابد و با مشاهده ی عظمت پروردگار، پی به ذلت و حقارت و فقر خود برده و خود را مالک چیزی نداند و اعمال خود را کوچک و ناچیز یافته و تنها چشم بر فضل و رحمت خداوند دوخته تا از این طریق خشنودی پروردگار خویش را کسب نماید و از رهگذر آن، به آثار و برکات فراوانی دست یابد. سالک در هیچ یک از این لحظات، بی نیاز از شرع نبوده و در تمامی مراتب ملازم آن می باشد. تا از این طریق به قرب خدا نائل شده و عطر توحید حقیقی را استشمام نماید. در خصوص نوشتار حاضر که بر اساس روش توصیفی- تحلیلی سامان یافته است، تحقیقات دیگری نیز صورت گرفته که تمامی آنها به نوعی با این پژوهش مرتبط بوده ولی از آنجا که دانستناصول کلی و اساسی و زیر بنایی در مسیر سیروسلوک شرعی، مهمتر از فهم مسایل فرعی آن است، تلاش بر این بوده که به چند نمونه از این اصول از لسان امام معصوم علیه السلام، به صورت اجمالی پرداخته شود که از این جهت با محتوی آثار ذکر شده تفاوت دارد.
