مفهوم اخلاق به دلیل تاثیر مستقیم ان بر تربیت فردی و اجتماعی همواره در عرفان اسلامی مورد تاکید بوده است. از این رو پیگیری این مفهوم در آراء و اندیشه های عارفان بزرگ شیعی امری ضروری به نظر میرسد. مولی عبدالصمد همدانی در زمره بزرگترین عارفان و اندیشمندان قرن سیزدهم هجری است که دارای تفکرات عمیقی در موضوع اخلاق عرفانی است؛ از این رو سوال اصلی پژوهش حاضر آن است که مبانی اخلاق عرفانی از دیدگاه ایشان کدام اند؟ یافته های پژوهش حاضر حاکی از آن است که همدانی پنج بنیاد را به عنوان مبانی اخلاق عرفانی مورد تاکید قرار داده است که عبارتند از : کمال انسانی در وصول به حق است، انسان دارای قابلیت ها بالقوه است، در فعلیت بخشی به قابلیت ها شناخت دارای نقش اساسی است، عنایت خداوند در آسان سازی سلوک و برطرف کردن موانع نق اصلی دااست و در نهایت این که پذیرش ولایت معصومین شرط وصول به توحید است.
