مهران فرهادی

مقدمه: دوران کودکی از مهم ترین دوره های رشدی در افراد است. بیشتر کودکان در دوران رشد دچار مشکلات رفتاری و هیجانی می شوند. معمولاً کودکانی که اختلالات گفتاری دارند حساسیت بیشتری دارند و مشکلات هیجانی بیشتری را تجربه می کنند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر درمان یکپارچه فراتشخیصی بر اضطراب و تنظیم هیجان کودکان دارای لکنت زبان بود. روش پژوهش: این پژوهش به صورت نیمه آزمایشی (پیش ­آزمون-پس ­آزمون-پیگیری) و از نوع طرح های تک آزمودنی ABA بود. جامعه پژوهش پسران 8 تا 12 سال دارای لکنت زبان بودند که به صورت هدفمند 6 نفرآن ها از مراکز گفتاردرمانی انتخاب شدند اما به علت افت 2 نفر از آزمودنی ها تعداد 4 نفر از آن ها در پژوهش مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار این پژوهش شامل پرسشنامه های شدت لکنت رایلی (1994)، اضطراب آشکار رینولدز و ریچموند (1978) و نظم جویی شناختی هیجان گارنفسکی و همکاران (2007) بود. جلسات درمان این پژوهش در 12 جلسه توسط پژوهشگر اجرا شد. برای تحلیل داده­ها از تحلیل بصری و اندازه اثر به شیوه کاهش از خط پایه استفاده شد. یافته ­ها: نتایج این پژوهش حاکی از تاثیر درمان یکپارچه فراتشخیصی در کاهش 0/12 تا 0/27درصدی شدت لکنت زبان ، 0/17 تا 0/33درصدی اضطراب و 0/09 تا 0/16 درصدی راهبردهای منفی تنظیم هیجان و همچنین افزایش 0/10تا 0/27درصدی راهبردهای مثبت تنظیم هیجان بود. بحث و نتیجه­ گیری: درمان یکپارچه فراتشخیصی می تواند در کاهش شدت لکنت زبان و نشانه های اضطراب همچنین درکاهش استفاده از راهبردهای منفی تنظیم هیجان و افزایش و بهبود راهبردهای مثبت تنظیم هیجان موثر باشد