بهبود در شاخص های سلامتی، موفقیت در سیاست های بهداشتی، توسعۀ اجتماعی و اقتصادی، افزایش امید به زندگی، پیدایش فناوری های جدید پیشگیری و تشخیص و درمان بیماری ها باعث ایجاد افزایش تعداد سالمندان در سراسر جهان گردیده است. بنابراین همزمان با مسن شدن جمعیت به عنوان یک واقعیت اجتماعی، بررسی کیفیت زندگی یک ضرورت اجتماعی محسوب می شود، و با شناسایی عوامل مستقیم و غیر مستقیم موثر بر این سازه می توان حمایت های لازم را در جهت ارتقای کیفیت زندگی این سالمندان فراهم کرد. هدف از انجام این پژوهش ارائه مدل یکپارچه از روابط بین عوامل شخصیتی (روان رنجوری؛ برون گرایی و وظیفه مداری) و کیفیت زندگی با تاکید بر نقش واسطه ای خودکارآمدی در سالمندان شهر همدان بود. جامعه پژوهشی در این مطالعه کلیه ی زنان و مردان بالای 60 سال در شهر همدان بود که به روش نمونه گیری در دسترس 300 نفر از آنان انتخاب و وارد مطالعه شدند. به این صورت که پژوهشگر به مکان تفریحی لونا پارک شهر همدان و دو کانون بازنشستگان تامین اجتماعی و آموزش و پرورش مراجعه کرد و از سالمندانی که تمایل به همکاری داشتند درخواست کرد که سه پرسشنامه ی کیفیت زندگی لیپاد(1998)، پرسش نامه خودکارآمدی جروسالم و شوارز(1992) و 36 سوال از پرسشنامه شخصیتی نئو(NEO-FFI) برای سنجش سه عامل شخصیتی(روان رنجوری، برون گرایی و وظیفه مداری) را تکمیل کنند. با استفاده از روش مدل یابی معادله های ساختاری معناداری روابط بین متغیرها بررسی شد و نتایج نشان داد برون گرایی و و ظیفه مداری به صورت مستقیم و معنا دار و روان رنجوری به صورت معکوس و معنا دار کیفیت زندگی و خودکارآمدی را پیش بینی می کند. همچنین رابطه خودکارآمدی و کیفیت زندگی مثبت و معنا دار بود. نقش واسطه ای خودکارآمدی در رابطه بین عامل شخصیتی (برون گرایی و وظیفه مداری) و کیفیت زندگی تایید شد(p<0/01)و بررسی بین متغیر ها نشان داد که داده های پژوهش با مدل مفهومی برازش مطلوب دارد.یافته ها نشان داد که خودکارآمدی نقش واسطه را در ارتباط بین عامل های شخصیتی(روان رنجوری، برون گرایی و وظیفه مداری) و کیفیت زندگی ایفا می کند. این نخستین مطالعه ای است که نشان می دهد خودکارآمدی، مکانیسم مهمی را در ارتباط بین ویژگی های شخصیتی خاص با کیفیت زندگی برعهده داشته و تاثیرات مربوط به ویژگی های شخصیتی را تعدیل می سازد.
