زمینه و هدف: از جمله عواملی که به شکل منفی روابط بین فردی دانشجویان را تحت تاثیر قرار می دهد، مشکلات بین شخصی است. لذا، شناسایی عواملی که بتواند از این مشکلات پیشگیری کند، دارای اهمیت است. هدف از این پژوهش شناسایی رابطه بین سبک های دلبستگی با مشکلات بین شخصی با توجه به نقش میانجی هوش هیجانی بود. روش کار: مطالعه حاضر توصیفی- همبستگی و از نوع مدلیابی معادلات ساختاری است. جامعه آماری این مطالعه را دانشجویان دختر ساکن خوابگاه دانشگاه بوعلی سینا تشکیل دادند، که در سال تحصیلی 96-95 مشغول به تحصیل بودند. نمونه های این پژوهش شامل 200 دانشجوی دختر بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از سه پرسشنامه مشکلات بین شخصی هرویتز و همکاران 1988 (IIP-60)، سبک دلبستگی بزرگسال کولینز و رید 1990 (RAAS) و هوش هیجانی شرینگ (1996) و جهت تحلیل داده ها از نرم افزارهای آماری SPSS 22 و LISREL 8.5 استفاده شد. یافته ها: نتایج ضریب همبستگی نشان داد که سبک دلبستگی ایمن به طور معکوس و معنادار (P<0.05) و سبک دلبستگی دوسوگرا بهطور مستقیم و معنادار (P<0.05 ) مشکلات بین شخصی را پیش بینی می کنند. اما رابطه سبک دلبستگی اجتنابی با مشکلات بین شخصی معنادار نبود. نقش میانجی متغیر هوش هیجانی در رابطه بین سبکهای دلبستگی و مشکلات بین شخصی تایید شد. بررسی روابط علی بین متغیرها نشان داد که داده های پژوهش با مدل مفهومی برازش مناسبی دارند ( GFI=0.90، CFI =0.97, NFI=0.95, RMSEA=0.025,X2/df=4/133). نتیجه گیری: یکی از عوامل مهم در کاهش مشکلات بین شخصی، در کنار سایر عوامل، احتمالاً داشتن سبک دلبستگی ایمن و هوش هیجانی است. افراد با سبک دلبستگی ایمن، در تنظیم، نظارت، ارزیابی و ابراز هیجانهای خود، موفق تر هستند. و هوش هیجانی بالا به نوبه خود احتمالا موجب کاهش مشکلات بین شخصی می شود.
