مقدمه: بیماری مولتیپل اسکلروزیس یکی از شایعترین بیماریهای نورولوژیک در انسان و ناتوان کنندهترین بیماری سنین جوانی است که شدت آن با سلامت روان رابطه عکس دارد. این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر سلامت روان و افسردگی زنان مولتیپل اسکلروزیس انجام گرفت. مواد و روشها: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی شامل دو گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، مشتمل بر کلیه زنان بیمار مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به کلینیکهای کاردرمانی و فیزیوتراپی استان همدان بودند. نمونه پژوهش شامل 33 آزمودنی (بعد از ریزش به 33 نفر در 2 گروه 15 نفره تقلیل یافت) بود که انتخاب با تصادفی سازی درمان انجام گرفته است، ولی انتخاب افراد برای ورود به مطالعه به صورت غیر تصادفی آسان انجام شد. گروههای آزمودنی با استفاده از مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس لاویبوند مورد ارزیابی قرار گرفتند. با توجه به این که پیش فرضهای لازم برای انجام تحلیل کوارریانس چند متغیره و تحلیل واریانس چند متغیره برآورده نشد از تحلیل واریانس تک متغیره برای آنالیز دادهها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین نمرات افسردگی گروه آزمایشی رفتاردرمانی دیالکتیک نسبت به گروه کنترل تفاوت معناداری وجود دارد (P<0/001). نتیجه گیری: در حوزه درمان و کار با بیماران مزمن و افرادی که در حالت بحران به سر می برند، رفتاردرمانی دیالکتیکی با توجه به ماهیت و کارایی آن، بسیار مفید به نظر میرسد.
