زمینه و هدف:افسردگی دومین اختلال رایج روانشناختی است که در رأس فهرست بیماریهای روانی قرار گرفته و با عود و بهبودعلائم بیماریهای مزمن جسمی رابطه مستقیمی دارد. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی و رفتاردرمانی شناختی بر افسردگی بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام شد. روش بررسی: این پژوهش نیمه تجربی با دو گروه آزمایش و کنترل در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به کلینیک های کاردرمانی و فیزیوتراپی استان همدان انجام شد. این بیماران در پرسشنامه سلامت روانی (یک انحراف معیار پایین تر از معیار) نمره گرفته بودند. نمونه گیری به صورت تصادفی مبتنی بر ملاک در هر گروه بود که 18 نفر انتخاب شدند. گروههای آزمایشی طی 16 جلسه یک تا یک و نیم ساعته تحت آموزش قرار گرفتند و با استفاده از مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس لابیوند (1995) ارزیابی شدند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی صورت گرفت. یافته ها: در این مطالعه بین میانگین نمرات افسردگی گروه آزمایشی رفتاردرمانی دیالکتیکیو گروهدرمانی شناختی با گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت. همچنین بین میانگین نمرات افسردگی گروه آزمایشی رفتاردرمانی دیالکتیکی وگروهدرمانی شناختیتفاوت معنی دار بود(p>0/001). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد در حوزه درمان و زمینه کار با افرادی که در حالت بحران، درد و رنج هیجانی به سر می برند، رفتار درمانی دیالکتیکی و رفتاردرمانی شناختی با توجه به ماهیت آن می تواند کارا و نویدبخش باشد.
