زمینه و هدف: مشکلات روانشناختی بیماریهای مزمن از جمله دیابت که اغلب نادیده گرفته میشوند، لزوم توجه بیشتر به درمان مناسب را روشن میسازد. هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر علائم روانشناختی، سبکهای مقابلهای و کیفیت زندگی در مبتلایان به دیابت نوع II بود. روش کار: تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح پژوهش پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع II از بین مراجعه کنندگان به بیمارستان طالقانی شهرکرمانشاه بود(N=490) که براساس معیارهای ورود به پژوهش و ملاکهای تشخیصی DSM_IV_TR و پرسشنامه های افسردگی، اضطراب و استرس (DASS-21) کیفیت زندگی (WHOQL-26) و سبکهای مقابله ای (SISS) افرادیکه دارای بالاترین نمرات بودند، با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به گروه های آزمایش و کنترل گروه (n1=n2=8) تقسیم شدند. گروه آزمایشی 8 جلسه مداخلۀ درمانی 120 دقیقه ای طی دو جلسه در هفته را دریافت نمود. اطلاعات به دست آمده با SPSS-16 و روشهای آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس چند متغیری (MANCOVA) تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که تفاوت معناداری بین گروههای آزمایش و کنترل در نمرات کلی افسردگی، اضطراب، استرس و سبکهای مقابله ای (مسأله مدار، هیجان مدار و اجتنابی) وجود دارد (P<0/05). همچنین در نمرات کلی کیفیت زندگی و مؤلفه های سلامت روانشناختی، اجتماعی و محیطی تفاوت معناداری مشاهده گردید (P<0/05). اما در سلامت جسمانی این تفاوت معنادار نبود. نتیجه گیری: نتایج بر اهمیت کاربرد این مداخله بر علائم روانشناختی در بیماران مزمن جسمی و ارائه افقهای جدید در مداخلات بالینی تأکید دارد.
