زمینه و هدف: مشکلات مزمن پزشکی خاصه دیابت با اختلالات روانشناختی همراه هستند و نظر می رسد فقدان تحرک جسمانی کافی یکی از عوامل واسطه ای است که دیابت و مشکلات روانشناختی را توأماً تحت تأثیر قرار می دهد. هدف این پژوهش بررسی اختلالات روانشناختی در مبتلایان به دیابت و رابطه ی آنها با کمبود تحرک جسمانی بود. روش بررسی: این پژوهش توصیفی جهت بررسی اختلالات روانشناختی در بیماران دیابتی نوعII انجام شده است. تعداد210 بیمار(110 زن و 100 مرد ) مراجعه کننده به بیمارستان تخصصی دیابت طالقانی شهرکرمانشاه به صورت در دسترس انتخاب و پرسشنامه ویژگی های جمعیت شناختی و پرسشنامه SCL-90-R روی آنان اجرا شد. یافته ها: بررسی درصد، آزمون تی مستقل، و تحلیل واریانس یک راهه نشان داد شیوع اختلالات روانشناختی در بیماران دیابتی بیش از 36% است. بیماران مرد خصومت و پارانویای بالاتر و زنان بیمار، وسواس، افسردگی، و روان پریشی بالاتری داشتند، اما در سایر ابعاد تفاوتی دیده نشد. افراد خانه دار وسواس و افسردگی بیشتری از افراد دارای مشاغل آزاد و دولتی داشتند و حساسیت بین فردی و روان پریشی آنها تنها نسبت به مشاغل آزاد بالاتر بود. افراد خانه دار خصومت کمتری نسبت به دو گروه دیگر داشتند. نتیجه گیری: در مجموع نتایج نشان داد شیوع مشکلات روانشناختی در بیماران دیابتی بالا بود و شدت آن در زنان و افراد خانه دار بالاتر بود. با توجه به اینکه بیشتر خانه داران را زنان تشکیل می دهند، ممکن است یکی از دلایل مشکلات روانشناختی بالاتر در زنان، تحرک جسمانی پایین آنان باشد. این یافته بر نقش متغیر واسطه ای تحرک جسمانی در رابطه با دیابت و مشکلات روانشناختی صحه میگذارد.
