انسان موجودی اجتماعی است؛ بنابراین سبیل سعادت او از میان اجتماع میگذرد و این امر موجب شده است که بخش مهمی از تعالیم ِ باطل تادیان الهی به مسائل اجتماعی اختصاص یابد. بر خالف تصورا ِ مغرض یا نادان، دین مبین اسالم به عنوان کاملترین دین دبرخی افرا توحیدی، نسبت به مسائل اجتماعی اهتمام ویژه داشته تا بدان حد که میتوان گفت هیچ یک از احکام و فرائض دینی فاقد جنبۀ اجتماعی نیستند و حتی خصوصیترین و انفرادیترین فرائض دینی، مانند روزه، بدون توجه به سرنوشت جامعه، ناقص بوده و مقبول درگاه الهی واقع نخواهند شد. در این تحقیق با روش تحلیلی-توصیفی به بررسی ابعاد اجتماعی مهمترین فرایض الهی یعنی نماز، روزه و حج با استفاده از آیات قرآن کریم و روایات معصومین (علیهم السالم) پرداخته و اثبات شده است که این احکام دارای بعد اجتماعی بسیار پررنگی هستند و کسی که بخواهد صرفا آنها را به عنوان یک عبادت و فریضۀ فردی مد نظر قرار ِ وضع آنها فاصله گرفته و اعمالش ناقص و بلکه یدهد، از فلسفۀ حقیق باطل خواهند بود.
