مهرداد عنبریان

زمینه و هدف: پیشگیری از آسیب، امروزه بخش مهمی از تمرینات به شمار می رود. پیچ خوردگی مزمن وضعیتی است که توسط ضعف عصبی عضلانی، دامنهٔ حرکتی، ضعف کنترل پاسچر، آسیب مجدد و استئوآرتریت بعد از آسیب مشخص می شود. وجود ابزاری برای تشخیص افراد دارای پیچ خوردگی مزمن، امری ضروری به نظر می رسد. پژوهش حاضر با هدف بررسی روایی و پایایی نسخۀ فارسی مقیاس ناتوانی پا و مچ پا در ورزشکاران انجام شد. روش بررسی: روش تحقیق توصیفی پیمایشی بود. تعداد 266 پرسشنامه توسط ورزشکاران 18تا24ساله (45٫2درصد دختر، 54٫8درصد پسر) تکمیل شد که در رشته های مختلف فعالیت داشتند. جهت ارزیابی مدل های اندازه گیری، تحلیل عاملی تأییدی (CFA) به کار رفت. پایایی مقیاس نیز با روش آلفای کرونباخ به دست آمد. همچنین، برای بررسی پایایی زمانی از روش آزمون-آزمون مجدد استفاده شد که تحلیل آن به کمک ضریب همبستگی درون خوشه ای صورت گرفت. نرم افزار تحلیل داده ها LESREL نسخهٔ هشت و SPSS نسخهٔ 18 بود. سطح معنا داری 0٫05 در نظر گرفته شد. یافته ها: به طورکلی نتایج نشان داد که مقیاس ناتوانی پا و مچ پا، روایی سازهٔ پذیرفتنی با 26 سؤال و دو عامل دارد. شاخص های برازندگی مدل مقبول و مقادیر ارزش تی در سؤال ها بیشتر از دو است. همچنین مقادیر آلفای کرونباخ در عامل ناتوانی 0٫94 و در عامل درد 0٫73 به دست آمد. ضریب آلفای کرونباخ برای نمرهٔ کل مقیاس ناتوانی پا و مچ پا 0٫95 و نیز ضرایب همبستگی درون خوشه ای برای عامل ناتوانی 0٫82 و عامل درد 0٫70 و نمرهٔ کلی مقیاس 0٫79 است. نتیجه گیری: باتوجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت که نسخهٔ فارسی مقیاس ناتوانی مچ پا و پا از روایی عاملی و پایایی و پایایی زمانی پذیرفتنی برخوردار است و این مقیاس می تواند به عنوان ابزار غربالگری در ورزشکاران توصیه شود.