ورزش و فعالیت بدنی بطور معمول باعث کاهش ریسک درگیری زودهنگام به بیماریهای عمومی و بیماریهای خطرناک و شایع نظیر بیماریهای قلبی-عروقی، دیابت و چاقی میشود. از طرف دیگر، ورزش عامل خطرزا برای ابتلا به آسیبهای ورزشی برای ورزشکاران حرفه ای و نخبه و حتی افرادی که تفریحی به ورزش میپردازند بشمار میرود. بخش عمدهای از آسیبهای ورزشی، به سیستم عضلانی-اسکلتی مرتبط میشود. از آنجاکه، اکثر آسیب های حاد ورزشی بر سیستم عضلانی-اسکلتی وارد میشود؛ مصدومین معمولاً به کلینیک های طب ورزشی و بخش تخصصی ارتوپدی مراجعه میکنند. طب ورزشی، علم بین رشتهای شامل علومی نظیر پزشکی، فیزیولوژی، تربیت بدنی و مهندسی-پزشکی است. جهت رسیدن به درمان جامع و موثر ورزشکار مصدوم، نیاز به شناسایی مکانیزم و یا نتیجه پاتومکانیکی آسیب ضروری است. با توجه به اینکه اکثر آسیبهای عضلانی-اسکلتی بر اثر اعمال نیروهای داخلی و یا خارجی بر بافت ایجاد میشود؛ بیومکانیک میتواند از طریق تحلیل نیروها، شناسایی مکانیزم آسیب را فراهم کند. بنابراین، درک پاتومکانیکی آسیب در سایه مطالعات بیومکانیکی، سبب تقویت استراتژیهای پیشگیری از آسیب در حوزه تخصصی ارتوپدی طب ورزشی می شود. این ارتباط و همکاری تنگاتنگ بیومکانیک با حوزه تخصصی ارتوپدی در شناسایی مکانیزمهای بروز آسیبهای ورزشی، الگوی جدیدی تحت عنوان " بیومکانیک ورزشی ارتوپدی" را بمنظور مدیریت بهتر آسیب و پیشگیری سبب شده است. در این مقاله با نگاهی گذرا بر تحقیقات و بویژه الگوی ارائه شده از سوی Chan و همکاران ) 2008 (، علاوه بر تأکید بر همکاری علوم مختلف برای بررسی آسیبهای ورزشی سعی شده است که به نقش بیومکانیک ورزشی در پیشگیری و مدیریت آسیب ورزشی پرداخته شود. عمده مباحث در سه حیطه نقش بیومکانیک در پیشگیری از آسیب ورزشی، ارزیابی فوری و طولانی مدت درمان آسیبها خواهد بود.
