مهرداد عنبریان

زمینه و هدف: هدف مطالعه تعیین تأثیر پروتکل تمرینی گیت به عقب بر گشتاور اداکشنی و ایمپالس راه رفتن در افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو بود. روش بررسی: تحقیق از نوع نیمه تجربی و با یک طرح پیش آزمون – پس آزمون در دو گروه کنترل (سالم و بیمار) و یک گروه تجربی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. آزمودنی ها 21 نفر مرد سالم و 42 نفر مرد بیمار مبتلا به استئوآرتریت داخلی زانو بودند که بر اساس شاخص کلگرن- لورنس و شاخص بصری درد به 2 گروه تجربی و کنترل بیمار تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت شش هفته پروتکل تمرینی گیت به عقب را انجام دادند. متغیرهای وابسته تحقیق عبارت اند از: حداکثر گشتاور اداکشنی اولیه زانو، حداکثر گشتاور اداکشنی ثانویه زانو، گشتاور اداکشنی، ایمپالس گشتاور اداکشنی زانو و پارامترهای نرمالایز شده هریک از این مؤلفه ها. اطلاعات کینماتیکی و کینتیکی راه رفتن به جلو با استفاده از دو صفحه نیروی kistler و 4 دوربین پرسرعت Vicon ثبت و توسط نرم افزارهایVicon Nexus 1.8.5، Polygon 4.1.2 تحلیل گردیدند. پس از جمع آوری داده ها از آزمون های آماری t همبسته و تحلیل واریانس یک­طرفه جهت بررسی اختلاف ها استفاده گردید (0/05>p). یافته ها: اختلاف معنی داری قبل و بعد از تمرین بین حداکثر گشتاور اداکشنی اولیه و ثانویه بیماران مبتلا به استئوآرتریت با افراد سالم مشاهده نشد (0/05>P). ولی اختلاف معنی داری قبل از تمرین بین ایمپالس گشتاور اداکشنی زانو بیماران مبتلا به استئوآرتریت با افراد سالم وجود داشت و تفاوت میانگین ها حاکی از مقدار بالاتر این مؤلفه در افراد مبتلا به استئوآرتریت است (0/014=P و 0/004=P). در مورد اثر تمرین بر ایمپالس گشتاور اداکشنی زانو نرمالایز شده نتایج حاکی از کاهش میانگین گروه تجربی بعد از تمرین در مقایسه با افراد سالم داشت (0/067=P). نتیجه گیری: ایمپالس گشتاور اداکشنی زانو می­توانند یکی از شاخص های پیشگویی کننده با حساسیت بالا به منظور برآورد شدت استئوآرتریت تلقی شود. پروتکل گیت به عقب باعث کاهش ایمپالس گشتاور اداکشنی زانو در گروه تجربی گردیده است.