مهرداد عنبریان

زمینه و هدف: روش گرم­کردن مناسب می تواند به عنوان راهکاری برای بهبود عملکرد ورزشکاران در رشته های مختلف مورد استفاده قرار گیرد. هدف از انجام مطالعۀ حاضر، مقایسۀ اثر دو روش گرم کردن سنتی و نیرومندسازی پس­فعالی بر نیروهای عکس العمل زمین حین انجام حرکت اسکات پرش بود. روش بررسی: تعداد 14 نفر ورزشکار تمرین­کردۀ مرد (سن=26/5±3/64 سال، وزن=70±10/65 کیلوگرم، قد=180±8/39 سانتی­متر) داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. ورزشکاران بطور تصادفی در سه روز متفاوت سه روش گرم کردن سنتی (معمولی)، گرم­کردن به روش نیرومندسازی پس فعالی ایستا و پویا با انجام حرکت نیم اسکات جفت پا با شدت 90 درصد یک تکرار بیشینه را اجرا کردند. پس از هر یک از روش­های گرم­کردن، آزمون اسکات پرش بر روی تخته نیروسنج جهت ارزیابی نیروهای عکس العمل زمین انجام شد. یافته­ها: در فاز پرش و فرود، مقدار اوج نیروی عکس العمل افقی و عمودی در حالت گرم­کردن سنتی از دو حالت گرم­کردن نیم­اسکات جفت­پای ایستا (001/0p= برای هر دو فاز) و پویا (001/0p= برای هر دو فاز) کمتر بود. همچنین، در فاز پرش تفاوت معناداری بین دو حالت گرم­کردن نیم­اسکات جفت­پای ایستا و پویا در نیروی عکس العمل افقی مشاهده شد (003/0p=). به­ علاوه، تفاوت معناداری در ارتفاع پرش عمودی و مقدار میانگین توسعۀ نیرو بین حالت گرم کردن سنتی با گرم­کردن نیم­اسکات جفت­پای ایستا (001/0p= برای هر دو روش) و پویا (001/0p= برای هر دو) و بین حالات ایستا با پویا (به­ترتیب: 003/0p= و 002/0p=) مشاهده شد. نتیجه­ گیری: با توجه به یافته­های این تحقیق، به­نظر می­رسد استفاده از پدیدۀ نیرومندسازی پس­فعالی در فرآیند گرم­کردن می­تواند مزیت بیشتری نسبت به گرم­کردن معمولی در بهبود رکورد و عملکرد افراد هنگام اجرای حرکت اسکات پرش داشته باشد.