زمینه و هدف: هدف تحقیق، ارزیابی اثر حمل کوله پشتی با اوزان مختلف بر تغییرات الکترومایوگرافی عضلات اندام تحتانی حین راه رفتن در دانشآموزان پسر مقطع ابتدایی بود. 1 با حمل / روش کار: 15 دانش آموز پسر مقطع ابتدایی 9 تا 11 سال به صورت در دسترس انتخاب شدند. آزمودنیها به مدت 20 دقیقه با سرعت 1 15 و 20 درصد وزن بدن بر روی تردمیل راه رفتند. در حین راه رفتن بر روی تردمیل ، فعالیت عضلات راست رانی، پهن ، کوله هایی معادل صفر، 10 خارجی، پهن داخلی، دوسررانی، دوقلوی داخلی و درشت نئی قدامی به مدت 10 ثانیه هر پنج دقیقه یکبار و در مجموع 4 بار ثبت شد. داده ها با .(p<0/ با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شد ( 05 ANOVA یافتهها: نتایج آزمون های حمل بار نشان داد فعالیت عضلات راست رانی، پهن داخلی، پهن خارجی، دوسر رانی و دوقلوی داخلی به موازات ا فزایش وزن کوله پشتی به طور معنی داری افزایش پیدا کرد، اما تغییری در فعالیت عضله درشت نئی قدامی مشاهده نشد. همچنین میانه فرکانس عضلات را ست رانی ، پهن خارجی، دوسررانی و دوقلوی داخلی به موازات افزایش وزن کوله به طور معنی دار کاهش پیدا کرد که نشان می هد عضلات ف وق الذکر به موازات افزایش وزن کوله پشتی دچار خستگی عضلانی شده اند ، اما تغییری در میانه فرکانس عضلات پهن داخلی و درشت نئی قدامی مشاهده نشد که نشان میدهد به موازات افزایش وزن کوله پشتی در این دو عضله خستگی عضلانی صورت نگرفته است است. نتیجهگیری: با توجه به نتایج میتوان گرفت که تلاش عضلانی بیشتر با اضافه شدن بار کوله، منجر به افزایش فعالیت عضلانی و در نتیجه خستگی عضلات اندام تحتانی و درنهایت موجب افزایش ریسک آسیب هنگام حمل بار میشود.
