مهرداد عنبریان

زمینه و هدف : خستگی ناشی از دویدن با تغییراتی در مکانیک دویدن همراه است. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر خستگی ناشی 2 نفر دونده مرد در این مطالعه شرکت از دویدن روی فعالیت برخی از عضلات اندام تحتانی در مرحله اتکای دویدن بود. روش تحقیق: تعداد 0 1 متری را دویدند. فعالیت الکترومیوگرافی سطحی عضلات درشت نئی کردند. آزمودنی ها قبل و پس از اجرای پروتکل خستگی، 6 بار مسیر 4 قدامی، دوقلوی داخلی، دوقلوی خارجی، نعلی، پهن خارجی و دوسر رانی آزمودنی ها قبل و پس از اجرای پروتکل خستگی ثبت شد. درصد فعالیت وابسته t عضلات، شاخص هم انقباضی و زمان رسیدن به حداکثر فعالیت عضلات، در مرحله اتکاء دویدن ارزیابی شدند. داده ها با استفاده از آزمون و دو (p=0 / تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: پس از خستگی در مرحله جذب، فعالیت عضلات دوقلوی داخلی ( 02 p <0 / در سطح معنی داری 05 و درشت (p=0 / پهن خارجی و دوقلوی خارجی ( 001 ،(p=0 / و شاخص هم انقباضی بین عضلات پهن خارجی و دوسر رانی ( 02 (p=0 / سررانی ( 02 و (p=0 / کاهش پیدا کرد. در مرحله تولید پس از خستگی، فعالیت عضله درشت نئی قدامی کاهش ( 001 ؛(p=0 / نئی قدامی و دوقلوی داخلی ( 01 و (p=0 / افزایش پیدا کرد. در این مرحله، هم انقباضی عضلات درشت نئی قدامی و دوقلوی داخلی ( 0001 (p=0 / فعالیت عضله دوقلوی داخلی ( 01 پس از خستگی کاهش یافت. در مرحله پیش فعالیت، خستگی باعث افزایش فعالیت عضلات درشت نئی (p=0 / درشت نئی قدامی و نعلی ( 005 شد. هم چنین خستگی باعث افزایش زمان رسیدن به حداکثر فعالیت عضلات دوسر رانی، دوقلوی (p=0 / و دوسر رانی ( 001 (p=0 / قدامی ( 001 نتیجه گیری: خستگی سبب ایجاد تغییراتی در مکانیزم زمان بندی عضلانی هنگام دویدن .(p=0 / داخلی و دوقلوی خارجی گردید ( 001 شد که احتمالاً نتیجه تلاش سیستم عصبی بدن برای کاهش خطر ابتلاء به آسیب های وارد بر بدن است. از این رو، توجه به زمان بندی حداکثر فعالیت عضلات در دوندگان مبتدی به منظور پیشگیری از آسیب، پیشنهاد می شود