هدف: هدف از این پژوهش، بررسی اثر خستگی ناشی از تمرین بر میزان زاویه پشت پای افراد با ساختار پای طبیعی و چرخیده به خارج طی فاز اتکای دویدن بود. روش بررسی: تعداد 24 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه بیرجند ) 13 نفر با ساختار پای طبیعی، 11 نفر با ساختار پای چرخیده به خارج( بهصورت هدفمند و بر اساس شاخص افتادگی استخوان ناوی انتخاب، و پس از قرارگیری نشانگرهای موردنظر، اطلاعات دوبعدی زاویه پشت پای آزمودنیها با سیستم آنالیز حرکت حین دویدن در سرعت 5 / 3 متر بر ثانیه برای مدت 15 دقیقه روی تردمیل در حالت بدون استفاده از کفش در دو وضعیت با و بدون خستگی جمعآوری شد. بهمنظور تعیین میزان خستگی از مقیاس میزان درک تلاش ) Rating of Perceived Exertion ( در حین دویدن استفاده شد. یافتهها: آزمونی تی وابسته نشان داد که بین میزان زاویه پشت پای افراد گروه با پای طبیعی در قبل از خستگی )شروع پروتکل تمرین( و حین خستگی )انتهای پروتکل تمرین(، بهجز در مرحله برخورد پاشنه با زمین ) 001 / 0 = p(، در دیگر مراحل فاز اتکای دویدن اختلاف معنیداری وجود ندارد. با وجود این، بین میزان زاویه پشت پای افراد گروه با پای چرخیده به خارج در قبل و حین خستگی در کلیه مراحل فاز اتکای دویدن افزایش معنیداری مشاهده شد ) 05 / 0p≤ .) نتیجهگیری: بر اساس نتایج این پژوهش، خستگی عامل مؤثری در افزایش زاویه پشت پای افراد با پای چرخیده به خارج محسوب میشود. بنابراین، توصیه میشود ورزشکاران و دوندگان دچار این عارضه بهمنظور کاهش آسیبدیدگی به این فاکتور توجه ویژهای نمایند.
