محبوبه عالم زاده

مقدمه: حرکاتی که ما انجام میدهیم نیاز به هماهنگی کنترل تعدادی از مفصلها و عضله های بدن دارند. .نظریه سینرژی برای چگونگی انتخاب بهترین ترکیب عضله ها و الگوی حرکتی برای انجام و کنترل حرکات در بدن ارائه شده است .سیستم کنترل بدن به جای اینکه صدها عضله را برای انجام یک فعالیت کنترل کند ، تعداد کمی از سینرژیها را برای کنترل حرکت درگیر می کند و باعث بهبود کیفیت در اجرای حرکات روزانه و مهارتها می شود. فقدان اطلاعات بینایی، فرد نابینا را با محدودیتهای شناختی و حرکتی متعددی حین راه رفتن روبرو میسازد و عملکرد سیستم کنترلی بدن را دچار تغییر می کند و می تواند انتخاب الگوی سینرژی عضلانی، از میا ن تعدد پیام های ورودی که به مراکز سیستم عصبی مرکزی می رسند را تحت تأثیر قرار دهد. بنابراین هدف این پژوهش بررسی اثر بینایی بر سینرژی عضلات اندام تحتانی با استفاده از روش الگوریتم تجزیه نامنفی ماتریسی حین راه رفتن بود. روش شناسی پژوهش: در این مطالعه تعداد 10 فرد نابینا و 10 فرد با بینایی عادی با سن، وزن و قد مشابه شرکت کردند. فعالیت الکترومیوگرافی سطحی عضلات وستوس خارجی (VL)، دوسر رانی (BF)، سرینی میانی (Gluteus Medius)، گاستروکنمیوس مدیالیس (GM)، و تیبیالیس قدامی (TA) در حین راه رفتن ثبت شد. الگوی سینرژی و وزن نسبی عضلات با روش الگوریتم تجزیه نامنفی ماتریسی (NNMF) محاسبه شد و برای تعیین تعداد سینرژی های لازم حین راه رفتن از معیار VAF استفاده شد. جهت بررسی الگوی سینرژی های عضلانی و وزن نسبی هر عضله در هر سینرژی در هر گروه از روش آماری همبستگی پیرسون و تی تست مستقل با سطح معنا داری P≤0/05 استفاده شد. یافته ها: با استفاده از معیار VAF>0/9 چهار سینرژی عضلانی از داده های EMG حین راه رفتن استخراج شد. الگوی سینرژی اول (r=0/431) و دوم (r=0/457) در دوگروه افراد با بینایی عادی و نابینا همبستگی متوسطی را نشان داد، ولی الگوی سینرژی سوم (r=0/302) و چهارم (r=0/329) همبستگی ضعیفی را در دو گروه نشان دادند. در گروه نابینا وزن نسبی عضلات در سینرژی اول برای عضله پهن خارجی (P=0.023)، در سینرژی دوم برای عضله دو سر رانی (P=0.017) معنی دار بود.همچنین در سینرژی سوم در گروه نابینا وزن نسبی عضلات در هیچ یک از عضلات معنی دار نبود. در سینرژی چهارم وزن نسبی عضله پهن خارجی (P=0.017) در گروه نابینا نسبت به گروه با افراد